ويژگي عاشق واقعي
يك عاشق واقعي بايد چه ويژگي داشته باشه؟

اگر عشق به معناي حقيقي خود شناخته شود، آنگاه پي بردن به عاشق و معشوق و ويژگيهاي آنها نيز سهل و آسان خواهد شد. عشق انسان را به بندگي معشوق مي كشاند. اگر معشوق خداوند باشد يا كسي كه انسان را به خدا پيوند مي زند, اين بندگي معطوف به خداوند و توحيدي خواهد بود ولي در غير اين صورت بندگي غير خدا و شرك و انحراف و گمراهي است. پس ويژگي عاشق بندگي و سرسپردگي و فناي در معشوق است. عاشق واقعي اراده اي از خود ندارد و آنچه اجرا مي كند خواست و اراده معشوق است.
چيستي عشق:
هر روح به چيزي ميل مي كند كه با طبيعتش مطابق است و نيرويي مطابق ارزش و استعداد خود پديد مي آورد كه عشق نام دارد اين عشق در همه چيز جريان دارد . پس عشق امري فراگير و در ضمن داراي مراتب است .
عرفا و فلاسفه عشق را در مراتب گوناگون هستي از ضعيف ترين درجه تا قوي ترين مرتبه آن، يعني واجب الوجود (خداوند) جاري دانسته اند؛ عشق در هريك از اين مراتب از درجات گوناگوني برخوردار است.
به نظر آنها راز بقا و تكامل، در عشق است. ابن سينا فيلسوف بزرگ عالم اسلام با استمداد از ذوق عرفاني و روش فيلسوفانه به اثبات اتحاد عشق و عاشق و معشوق پرداخته و توانسته است تسلط عشق را در پهنه وسيع جهان مدلل دارد.
«معناي عشق»
ابن سينا در رساله في ماهيه العشق ميگويد : عشق در حقيقت خود ، چيزي جز نيكو شمردن امر حسن ( نيك و زيبا ) و ملايم (موافق فطرت) نيست . بر اين اساس وي معتقد است كه هر يك موجودات چيزي را كه ملايم و سازگار خود مي يابد تحسين مي كند و اگر خود فاقد آن است به سوي آن كشيده مي شود . خير خاص هر موجودي رسيدن به آن چه در حقيقت ملايم اوست، و يا آن چه گمان مي رود كه ملايم اوست ، دانسته مي شود .
نتيجه: فلسفه عاشقي جذب شدن به موجودي حسن و كامل (خداوند متعال) مي باشد كه تا اين امر حاصل نشود، رسيدن به سعادت و كمال نيز محقق نخواهد شد. در حقيقت فلسفه عاشقي رسيدن به كمال و سعادتي است كه از ناحيه معشوق به عاشق اعطاء مي شود. بنابراين نمي توان جذبه ها و علاقه هاي زميني كه بين انساني و انسان ديگر واقع مي شود را عشق ناميد. چرا كه معشوق بايد كامل و حسن باشد، در حالي كه هر دو خود محتاج و نيازمندند. پس از ويژگيهاي بارز عاشق آن است كه خود را به كمال رساند، اما آن كمالي كه به خواست معشوق است نه هر كمالي.!
به طور كلي در يك دسته بندي عشق به دو گونه مي باشد:
الف) عشق‏هاى مجازى:
در اين گونه عشق‏،موضوع عشق ورزي همانا صفات ظاهري و كمالات مشهود و محسوس محبوب است .يعني كمالات ظاهري محبوب موجب جذب عاشق مي شود. عشق مجازي خود دو گونه است. 1-عشق حيواني كه در آن عاشق تنها از روي شهوت و هوس معشوق خود را مي خواهد و به جنبه هاي جنسي او نظر دارد امروزه در عرف كوچه وبازار اين معنا طيف گسترده اي دارد تا آنجا كه رندي گفته است : به دنيا هر كجا درد دلي بود به هم كردند و عشقش نام كردند. تا آنجا كه ديده مي شود برخي از جوانان اشعار عرفاني عرفا را تا آنجا پايين مي آورند كه آنرا براي جنس مخالفي كه تازه با آنها آشنا شده اند مي نويسند هر چند برخي سعي بر اين دارند كه اين نوع كشش هاي طبيعي به جنس مخالف را عشق مجازي تعبير كنند ولي واقعيت اين است كه اكثر آنها چيزي جز ميل جنسي و يا هيجانات زود گذر نيست. 2-عشق پاك كه اگر چه نظر او به ظاهر محبوب است، ولي چون ظاهر نماد باطن است و نشان از ذات الهي دارد، خود زمينه ساز عشق حقيقي مي شود و مانند پلي عاشق را به سوي عشق حقيقي رهنمون مي گردد.
ب ) عشق حقيقى و الهى:
عشق حقيقى عبارت است از قرار گرفتن موجودى كمال‏جو در مسير جاذبه كمال مطلق، يعنى خداوند متعال، پروردگارى كه جميل مطلق، بى‏نياز، يگانه، داناى اسرار، توانا، قاهر و معشوق است كه همه رو به سوى او دارند و او را مى‏طلبند .
عشق مجازى همچون پل و نردبان به عالم عشق حقيقى است. از آن جا كه تمام عوالم هستى و موجودات آن، حضرت حق را نشان مى‏دهند، امورى مجازى به شمار مى‏روند. به همين جهت عشق به آيات الهى، عشقى مجازى قلمداد مى‏شود.
عشق مجازى بايد به عشق حقيقى بر گردد تا ارزش پيدا كند و عاشق از رهگذر كمالات محسوس به كمال مطلق رهنمون گردد. و اگر در همان متوقف گردد جز انحراف هيچ نخواهد بودو سد راه كمال آدمي مي گردد. زيرا عشق ما بر معشوق راستين متمركز است و به هر آن چه كه از اوست و بوى او را مى‏دهد و نشانه اوست عشق مى‏ورزيم. ازاين‏رو توقف در اين عشق هر چند بهتر از نداشتن عشق است، ولى نتايج عشق حقيقى و راستين را ندارد.
هر عشق و محبتى كه از اين دو مقوله خارج باشد عشق نيست بلكه شهوت و غريزه زيستي است در واقع آفتى است كه به رنگ عشق درآمده و زايل شدنى است. به طورى كه در برهه‏اى از عمر انسان(عشق كاذب شهوانى بيشتر در سنين جوانى رخ داده و گاهى همچون آتشفشان، جلوه مي كند كه بايستى از آن به خاطر اثرات مخرب و ويرانگرش پرهيز نمود) اين عشق بعد از سپرى شدن آن دوره رخت برمى‏بندد و بر زير خاكسترهاى آن خرابى و فساد شديدى باقى خواهد ماند..
تنها آن عشق مجازى كه در دل جاى دارد، مى‏تواند پلى براى رسيدن به عشق الهى باشد. عاشق بايد به منشأ كمال و حسن معشوق توجّه كند و ديدگاه خود را به آن معطوف دارد و معشوق مجازى را «نمادى» از معشوق حقيقى خويش تلقى كند و او را جلوه‏اى از جمال و كمال او بداند.
اگر در عشق مجازى، عاشق همواره به اين حقيقت واقف شود كه معشوق او «مجازى» است و تنها براى راهبرى او به «عشق برتر و برين» است، مى‏تواند از اين عشق گذر كرده و به عشق حقيقى و الهى برسد؛ امّا اگر نگاه خويش را بر همان معشوق مجازى محدود سازد و جان و دلش محدود و مسخر و مقيد وى گردد، هيچ‏گاه نمى‏تواند از او گذر كند و به معشوق حقيقى دست يابد. علاوه بر اين؛ همواره بكوشد و دقّت نمايد كه هنگام برخورد با معشوق مجازى، به ياد معشوق حقيقى افتد و با نگاه او، هجران معشوق اصلى را ياد آورد.

عشق یعنی....



عشق يعني هستي وديوانگي

عشق يعني با جهان بيگانگي

عشق يعني شب نخفتن تا سحر

عشق يعني سجده با چشمان تر

عشق يعني سر به دار آويختن

عشق يعني اشك حسرت ريختن

عشق يعني در جهان رسوا شدن

عشق يعني هست و بي پروا شدن

عشق يعني اعتبار لحظه ها

عشق يعني سجده بر سجاده ها

عشق يعني يك سؤال بر هر جواب

عشق يعني يك سؤال بي جواب